سلام.راستش رو بخواین تو بدجامعه ای زندگی می کنیم.چرا؟تادلتون بخواددلیل قانع کننده دارم.اماالان میخوام در موردیک موضوع خاص صحبت کنم.(یابهتربگم بنویسم!)حتما تاحالاتجربه کردین اگه بخواین در مقابل کسی رفتاری توأم با صداقت داشته باشید.نمیگم همه اما خیلی ها معنی این کارتون رونمی فهمن.ممکنه2جور درموردتون فکرکنن.یا بگن طرف نمی فهمه یا این کار روبه حساب ترستون بذارن.بازم میگم همه نه ولی خیلیها این طورین.موقع حرف که میشه همه ما با هرسطح سواد باهرطبقه اجتماعی درهر پست ومقام می تونیم ساعتها درموردصداقت صحبت کنیم و اون رو مدح بگیم اماوقت عمل...همه حرف هامون رویادمون میره.هرجامعه ای هم مثل بقیه پدیده هادچار بیماری میشه واین یکی ازمهلک ترین بیماریهاست که متأسفانه برخی از افراد جامعه ما به اون دچارند.تا این مطلب شبیه پایان نامه جامعه شناسی نشده برم سر اصل مطلب!برای من هم این پدیده مشکل ساز شده...باعث شده که دوستان صمیمی من کم باشند.ببینبد4دسته آدم اطراف منند.1-اونهایی که ازشون بدم میاد2-ادمایی که بودن با نبودنشون تفاوت نمی کنه.3-دوستان عادی.(90%اطرافیانم از همه اقشار با همه اعتقادات جزء این دسته اند.)4-دوستان صمیمی که5-6نفربیشترنیستند. روانشناسان اعتقاد دارند دسته4 مهمترین ادمها در زندگی هستند.حتی مهمتر از پدرومادرچراکه پدرومادرخوب صمیمی ترین دوست فرزندانشونند. خیلی از رفتارومنش ادمها مثل دوستان صمیمیش میشه.انتخاب دوست مهمترین انتخاب زندگیه.اگه کسی درست دوست انتخاب کنه در انتخاب همسر هم موفق خواهدبود.خیلی چیزا رو می خواستم بگم نشدوخیلی چیزارو نمی خواستم بگم و گفتم.بقیش رو مولانا میگه زیاده عرضی نیست.فعلا شب بخیر. دی شیخ با چراغ همی گشت گردشهر کزدیو دد ملولم و انسانم آرزوست. گفتندیافت می نشودگشته ایم ما گفت آنچه یافت می نشودآنم آرزوست.
